Bárðr hét maðr, sonr Heyangrs-Bjarnar hersis úr Sogni. Hann fór út til Íslands í landnámatíð ok nam Bárðardal allan frá Kálfborgará til Svartár beggja vegna. Hann bjó at Lundarbrekku. Hans synir vóru þeir Þorsteinn ok Sigmundr, Nefsteinn ok Egill.

Bárði þótti eigi viðra vel í dalnum ok eirði því ekki þar til lengdar. Eitt vor sendi hann syni sína suðr yfir heiðar at forvitnast, hversu þar félli út veðráttufar. Var þat um gói. Kómu þeir aftr at hálfs mánaðar fresti ok létu vel af landi. Fundu þeir þá góubitla ok annan gróðr. Annat vor tók Bárðr sik upp með allan sinn varnað ok fór suðr Vonarskarð, þar nú heitir Bárðargata. Hann nam síðan Fljótshverfi ok bjó at Gnúpi, ok var hann því Gnúpa-Bárðr kallaðr.

En Egill, sonr Bárðar, bjó eftir at Lundarbrekku. Hann átti Salgerði, dóttur Þóris snepils at Lundi. Þeirra sonr var Hrani hringr, sem því var kallaðr hringr, at hann hafði rauðan hring á vinstri kinn. Hrani var snemma gerviligr ok inn mesti maðr.

Maðr er nefndr Helgi krókr, sonr Goðlaugs Ásgeirssonar úr Sogni. Hann fór frá Suðreyjum til Íslands ok hélt skipi sínu í Skjálfandafljótsós. Hann var skyldr Agli á Lundarbrekku ok Þorsteini í Reykjahlíð. Helgi reið frá skipi sínu at Lundarbrekku. Þeir feðgar tóku vel við honum, ok var hann þar um hríð.

Eitt sinn kom hann at máli við Egil, at hann vildi staðfestast þar í dalnum, en þá var allr Bárðardalr byggðr.

Egill mælti: “Hugat hefi ek at bólfestu hér fram til dala, ok er víða mjök byggiligt, ok skaltu eiga land allt milli Skjálfandafljóts ok Mjóadalsár fram til Sanda.”

Eftir þetta riðu þeir Egill ok Helgi krókr at heiman ok skoðuðu landit ok kölluðu Króksdal fram með fljóti. Helgi reisti bæ á Króksdal ok kallaði Helgastaði. Hann átti konu þá, er Hallveig hét.

Mikill vinskapr var með þeim Hrana hring ok Helga krók, ok var hann oft með Helga. Gaf Helgi honum marga ágæta gripi, meðal hverra var sax eitt, it bezta þing. Nú líða svo fram tímar, at eigi bar til tíðenda.