Także tego dnia Manfred von Richthofen, lepiej znany jako Czerwony Baron, przed wyruszeniem na misję, przestrzega swoich chłopców.

– Uważajcie! Słońce zawsze za waszymi plecami, nigdy w oczy. I nie strzelajcie za wcześnie, posłuży to tylko jako ostrzeżenie dla waszych przeciwników. Pamiętajcie, że jesteśmy dżentelmenami z rycerskim duchem, a nie jaskiniowcami czy rzeźnikami. Musimy zestrzelić samoloty, nie ludzi: nigdy nie strzelaj do przeciwnika, gdy spada. Nie idę na kompromis w sprawie honoru i przyzwoitości moich żołnierzy.

– Tak jest, sir!

Hermann Göring stoi na baczność, wpatrując się w niebieskie oczy swojego dowódcy. Lotnicy po zakończeniu przemówienia patrzą na siebie nawzajem – utrwalony rytuał życzenia sobie nawzajem powodzenia.

Latający cyrk Czerwonego Barona wzbija się w powietrze, sycząc jak oszalałe gniazdo os. Po osiągnięciu wysokości, Niemcy zauważają posuwanie się wroga do przodu i ustawiają się w gotowości. Jak tylko nadchodzi odpowiednia chwila, von Richthofen daje sygnał: samoloty rozpościerają się promieniście, przelatując pośrodku brytyjskich maszyn i rycząc ognistymi karabinami maszynowymi.

– Nigdy bliżej niż 50 metrów! Nigdy nie strzelajcie na odległość mniejszą niż 50 metrów – krzyczy Czerwony Baron do swoich ludzi.