Nirvana to najbardziej reprezentatywna grupa ruchu grunge (od grungy, termin żargonowy, synonim dirty, „brudny”).

W ciągu paru lat, z kilkoma albumami na koncie, zdołali wyrobić sobie pozycję prawdziwej legendy na scenie Seattle, z powodzeniem wyrażając nastroje całego pokolenia i przekształcając alternatywny rock w masowy fenomen. Poświęcenie lidera, Kurta Cobaina, z pewnością podsyciło ten mit, jednak wpływ muzyki Nirvany na lata 90. jest niepodważalny i pod pewnymi względami może być porównywany z zespołami z poprzedniej dekady, takimi jak R.E.M. i U2.

Jak to często bywa w historii rocka – weźmy choćby sztandarowy przykład Led Zeppelina – stali się pionierami, mimo że początkowo ich twórczość była raczej „wtórna”. Cobain i jego towarzysze faktycznie czerpali z różnych gatunków z przeszłości, w szczególności z punka i noise-rocka, zwłaszcza jeśli chodzi o szybkość i bezpośredniość, a następnie z hard-rocka pod względem ciężkości i twardości niektórych dźwięków, ale nie bali się również sięgać do melodyjnego popu. To nie przypadek, że znaleźli się wśród najpopularniejszych zespołów tego gatunku, uwielbianych także przez publiczność niegrunge’ową, właśnie za efektowne i ujmujące refreny. Ale to, że stali się nieśmiertelni, było przede wszystkim zasługą ich lidera, zbuntowanego i zawziętego śpiewaka ulicznego, wywodzącego się z grupy apatycznych chłopców z Pokolenia X, jak zostało to opisane w kultowej książce Douglasa Couplanda.