För Ragnhild, de jümmers so schööne Geschichten vunne Seefohrt vertellt
Für Ragnhild, die immer so schöne Geschichten von der Seefahrt erzählt
Sinnig beweechte sick dat Bünnel, dat an de Lastkron anne Tönner Haven hung, mit de lichte Bries. Möwen sedten sik dal op de Kron un luerten na dat dore ungewöhnliche Utsehn. Na een Oogenblick wurrn se vun de Kreien verjogt. De Oosvageln witterten rieke Beute. Ehr truimpfeehrend Kreien hallte över de Hoben. Dat weer so luut un so ungewohnt, dat de Mitarbeiter vun't Water- un Schippfohrtamt, de de Morgen as erste na de Arbeit keem, sik umkeek un söchte, wo vun dat keem, as he ut't Auto steech. Nieschiri gung he dal na de Kron, to wies to warn, wat de dore Versammlung vun de Kreien op sik harr. Wat he seech, leet sien Bloot in de Odern freeren.
As de ranropen Schandarmen de Liek neger ünnersöchten, funnen se as erstes de Zeddel, de de Dode inne Hand heel. Dorop stunn blots een Woort: „Molly“.
***
De gollen Ohrring to de Beerdigung to betahlen, de Tätoweerung, dortmit man em as Waterliek na Weeken noch identifizeeren kunn, dormit sien Naam ok op een Gravsteen
to stahn keem un dormit he ni in een mit‘n slichtet Holtkrüüz untsmückte Grav oppe Karkhoff, vun de de ohn Naamen begroven, biesett wurr...
He harr beides ni nödig, wieldat he steenold in de Kreis vun sien Leevsten in sien eegen Bett dotbleeven weer.
He harr banni Glück.
Averglöövsch as menni Seelüüde sünd, weer he jümmers bang, nadem de
rothoorige Havennutt Molly em in Dundee verfökt harr, wiel he se ni
betohlen kunn. He harr al vör de Besöök bi ehr sien ganze Hüür
versopen, wat em blots eenmol in't Leeven passeerte.
Villicht harr Mollys Flöök likers dörslahn, denn sien Familie weer
as Seefohrerfamilie utstorven. Sien eenzige Söhn weer in junge
Johrn noch to See fohrt, harr denn avers op de Warft
Schippstimmermann lehrt. He buute schöne Holtscheepe, anfangs
Kutter för de Tönner Fischers, laterhen Nabuuten vun historische
Scheepe. He much dat Holt un sien Bööde. Man de See much he
nich.
De Ole wurr dat Hart swor.
Man dat keem noch slimmer: Twee vun sien Enkel wurrn Inschenör; se buuten Isenbohnen und Fleegers, de Konkurrenten vun de Frachtscheepe. De drütte wurr Schoolmeister för Düütsch un Musik.
Se makten Karriere un
vergeeten dorbi, Famillien to grünnen. Blots de Lehrer harr een
Kind, een Deern He passte bös op ehr op un sorchte för ehr best
mögliche Förderung, wat al sien Geld koste, dat allerdings sien Fru
mit in de Ehe bröcht harr. Clara schull laterhenn mal as fieerte
Solistin mit de besten Orchesters vunne Welt optreeden.
Ehr Urgrotvadder wurr vun ehr vergöttert, man to'n Glück weer se 'n
Deern un na Meenen vun ehr Vadder veel to jung, to vun Uropas
verklärte Geschichten vun de "christliche Seefohrt" beinflusst to
warrn.
Endli weer se frii, kunn dat erste Mol in ehr Leeven dohn un laten, wat se wull, ahne ehr Vadder as Oppasser oder de sien Spitzels üm sik rum to hem.
Claras Modder harr ehr Mann togunsten vun een twinti Johr jüngeren ut Haiti stohn laten un leevte nu siet een halvet Johr tosamen mit ehrn "Latin Lover" in de Karibik.
Vun wegen sien "Midlife-Crisis" makte ehr Vadder een Sabbat-Johr un reiste för wenst een halvet Johr to Foot op een Selbstfindungstrip dör Thailand un Kambodscha.
He meente, dat sien Dochter in New York weer, nadem ehr Verdrach in Norwegen utloopen weer.
Sinni beröhrte se de Ohrring
in ehr linket Ohr. Urgrotvadder harr em ehr schenkt, kort bevör he
storv mit de Bedingung, em nüms vun de Familli to wiesen. Dat weer
ehr letztet, grotet Geheemnis. Seltsomerwies harr nüms de Ohrring
vermisst, as de Ole dotbleev.
De Ring harr Clara Glück bröcht: As Kind un bi dat Studeern harr se
em flieti heemli rutholt, em ankeeken un sik an de sanfte oole Mann
erinnert mit de strahlend blaue Oogen in sien vun't Weller garvte
Gesich.
Se harr sik an de Geschichten errinnert, de he ut sien Leven
vertellt harr, as he op de Pamir fohrt is, de 'n poor Johrteinten
later ünnergahn is, bi een Storm över de Altlantik, un op de Padua,
de nu ünner de Naam Krusenshtern fohrt. As Soldat harr he op de
Gorch Fock deent, man nich de vun de Bundesmarine. De Gorch Fock
vun dormals is hüüt ünner den Naam Towaritsch bekannt un teemli
aftaktelt.
He harr vun sien Reisen rund Kap Hoorn vertellt un hörte wull to de raaren Kap Hoorniers, de rund dat Kap bi meist blots goode Weller fohrt weer. De legendären Störme müss he meist gor ni afrieden.
In Norwegen harr se dormit
anfungen, de Ohrring stedi to dregen. Un dat harr ehr Glück bröcht:
Kjell, een uuroole Norweger, de als Buttjer ünner ehr Urgrotvadder
as Kaptein fohrt weer, harr de Ohrring werrkennt. Stedi harr se
Afstand holen vun de Spionen vun ehr Vadder un lehrte bi Kjell dat
Sailen.
As se teemlich seeker alleen sailen kunn, sturv de ole Mann. Kjell
lechte sik avends na een Sailtörn, bi de Clara al de Sailmanövers
to sien Tofreedenheit torecht kreegen harr, to Bett un wokte
morgens ni werr op. Sien Boot, de Skjervøy, harr he ehr vermakt.
Dorto harr he ehr een lange Breef schreeven, de dat Datum vun veer
Weeken vör sien Dod harr.
He bede se dorin, sien un dat Leevenswark vun ehr Urgrotvadder wieder to bedrieven un mit de Yacht rund de Welt to sailen, dorhen, woor ehr dat gefull. Dorto geef he ehr noch een Raat, eerstmal in de Nordsee to schippern, to een gudet Geföhl för dat Schipp to kriegen. Un denn schull de Skjervøy man nomal in de Warft vun een erfohrene Bootsbuer överholt warrn, ehr se sik op de groote Reis rund de Welt makte. Gliektiedi lechte he ehr an't Hart, nümmers de Haven vun Dundee antolopen.
Bi dat Clara noch överlechte,
wordenni se de Oppasserhunnen vun ehr Vadder ut de Wech gahn kunn,
löste sik dat Problem vun alleen: Ehr Vadder, de verlangte, as ehr
Agent to hanneln un al ehr Verdräge to maken, har ehr Verdrach in
Norwegen künnigt un ehr een niet Engagement in New York
besorcht.
De Oppasserhund harr he ut Norwegen aftroken un em de Opdrach
geven, in New York na een passende Wahnung to söken. To sülve Tied
verafscheed‘te sik ehr Vadder to een Selbstfindungstrip na Asien.
Clara töövte seekerheitshalver noch twee Dage na de Affohrt vun ehr
Opasser. Denn makte se dat Boot klor.
Kjell harr nix över för Technik, avers he harr ehr noch een Geschenk vermakt: Op dat Boot weer een nagelniee Ackersnacker mit een voraf betolte Kort. Dormit kunn se in'n Notfall telefoneern, avers ni ortet warrn vun ehr Vadder.
To Sekerheit ladte se ehr
eegen Ackersnacker op, fohrte mit de Tog na Geilo, schaltete de
Ackersnacker op still un verstaute de in een Schließfach oppe
Bahnhoff, dat se för twee Weeken betahlte. De Akku wor hoffentlich
genau so lang holen un man würr eerstmol ehr för’n längerer Tied
in't Binnenland söken, ehr man fastellen wor, dat se dat Land
möchlicherwies al lang verlaten harr.
Denn sailte se los von Egersund, eerstmal langs de norwegische un
schwedische Küst in de Ostsee. 'N poor Dage weer se op Bornholm,
ehr se sik wedder op de Wech in de Nordsee makte.
Nu harr se een Geföhl för dat
Boot un wuss, wat se noch utbeetern un umbuuen müss, ehr se op de
grote Reis um de Welt aftrock.
De Överwinterung makte ehr Sorgen:
Afhängig vun de Liegetied op
de Warft wor se dat wohrschienli knapp schaffen, vör de
Harvststörms dör de Biscaya an de portugiesische Südküst oder in't
Mittelmeer to kamen. Se dröömte vun een Överwinterung in Lagos, de
witte Stadt.
Schull se direkt na Portugal sailen, dor överwintern un erst in't
nächste Fröhjohr op de Warft in Tönning gahn? Dor harr sik een
Schippstimmermann dalloten, vun de se ehr Boot överholen loten
wull.
Nee - dat weer to gefährli. Se wull blots in de Tied op düütsche
Grund komen, wenn ehr Vadder op sien Asien-Trip weer. Dorna wull se
sik eerstmal veele Johre ni mehr in Düütschland sehn laten. Dat
weer al een Risiko, möchlicherwies ehr Grotvadder to drapen. Avers
se hopte, dat he se vunwegen sien Leevde na Holtbootsbu ni an ehr
Vadder verraden wör.
Twee Weeken later weer se in Tönning. Se nehm sik vör, gegenan to gahn un besöchte de neechste Avend ehr Grootvadder. He weer ni begeistert vun dat, wat se vör harr.
Man annersieds kunn he verstahn, dat se endli mal afhaun wull vun dat stedige Oppassen vun ehr Vadder.
Dorum bood he ehr an, bi dat Renoveern vun dat Schipp to hölpen. Clara freute sik över dat Angebot, weer aver likers unseeker. Se fraagte um Bedenktied un sechte to, ehr‘n Grootvadder in latstens een Week werr to besöken.