Heiter – ironisch – besinnlich
Bibliografische Information der Deutschen Nationalbibliothek:
Die Deutsche Nationalbibliothek verzeichnet diese Publikation in der Deutschen Nationalbibliografie; detaillierte bibliografische Daten sind im Internet über www.dnb.de abrufbar.
© 2019 Heinz Ludwig Wüst
Illustration: Heinz Ludwig Wüst (HLW)
Herstellung und Verlag: BoD – Books on Demand GmbH, Norderstedt
ISBN: 9783749440511
Nach den erfolgreichen zwei Büchern „…ach du liewes Lewe“ und …glaabscht dann des?“ sind mir immer noch nicht die Ideen ausgegangen um nun dieses dritte Buch veröffentlichen zu können.
Ich hab mir lange überlegt, wie nun der Titel dieses Buches heißen soll. Ein liebenswerter Zeitgenosse namens Manfred aus der Kurpfalz brachte mich mit folgendem Hinweis zu meiner Entscheidung. „Bass blooß uff, was d´ sagscht, wann den Heinz triffscht, der macht aus fascht allem ä Gschicht odder ä Gedicht!“ Nun ganz so schlimm ist es sicher doch nicht, aber gewisse Begebenheiten reizen mich doch immer wieder zu einem literarischen Ausrutscher.
Das neue Datenschutzgesetz verbietet mir allerdings Geschehnisse zu veröffentlichen ohne Zustimmung der Beteiligten. Das ist auch gut so und ohne die Einwilligung der betreffenden Person erscheinen keine Namen und Schilderungen in meinem Buch. Regional werden auch in der Pfalz Ausdrucksformen unterschiedlich verwendet.
So wird zum Beispiel das Wort „Wein“ mitunter als Woi, in anderen Teilen der Pfalz mit „Wei“ oder auch „Wai“ verwendet.
Hauptsache, man genießt ihn! Einige Ausdrükke habe ich etwas „verhochdeutscht“ um das Lesen und Verstehen zu erleichtern. Da auch viele Touristen dieses Buch als Andenken erwerben, füge zum Schluss als Anhang eine Übersetzung einiger pfälzische Ausdrücke ins Schriftdeutsche an.
Sollte dennoch etwas Unklarheit über die eine oder andere pfälzische Ausdrucksweise aufkommen, gibt es viele nette Pfälzer, die sicher gerne zur Klärung beitragen.
Nun wünsche ich meinen geschätzten Lesern viel Vergnügen und Entspannung.
Ein herzliches Dankeschön darf ich hier meiner netten Lektorin Christel aussprechen. Sie spricht „Kaiserslauterer Dialekt“ und hat die Korrekturen der vorder- und südpfälzischen Ausdrücke mit Bravour gemeistert! Sollten sich jedoch trotz gewissenhafter Korrektur einige Fehler eingeschlichen haben, war bestimmt der Druckfehlerteufel von Seite 165 am Werk!
Gleisweiler, 2019
A: „Schafft der do dann nix?“
B: „doch – der denkt nooch!“
A: „Unn was schreibt der dann do?“
B: „Der schreibt, was er gedenkt hot!“
A: „Derf mer zu dem ebbes saache?“
B: „Eijo, awwer bass blooß uff, was sagscht!“
A: „Schreibt der dann uff, was ich gsaacht hab?“
B: „Vielleicht!“
A: „Unn was schreibt der dann do uff?“
B: „Der schreibt uff, was er gedenkt hot!“
A: „Steht des dann in emme Buch drin?“
B: „Vielleicht“
A: „Dann kann ich jo lese, was ich dem Schreiwerling gsaacht hab!“
B: „Wann d´määnscht“
„Guck ämol do niwwer, Fraa! Do driwwe steht er – stell der vor, am hellichte Daach! Ja, des is er werklich, de Hannes, der mit de Gips in de ääne Hand.
Am Fußgängeriwwergang – unn die Ampl steht uff grie, siehscht des?
Jetzt beißt er mit viel Genuss in sei Kaffeestückl nei, des wu er grad vorhin in dere Bäckereifilial gekaaft hot! Glaabscht des, die Ampl schalt um uff rot unn der regt sich net vum Fleck! – Was macht der dann do?
Hot der nix zu due, der faule Sack, wie blooß des schääne alte Haus uff dere annere Seit a´zugucke? Wääscht, des Haus aus gelwe Backstää mit denne filigrane Fenschtereifassunge unn denne ausrachende Simsdääle?
Der guckt des a´, vun unne bis nuff zu denne Mansarde! Jetzert schalt die Ampl um uff grie unn er rennt mit all denne haschdiche Mensche iwwer die Strooß!
´s is kaum zu glaawe, wie der die Weiwer a´glotzt – bis dief in ihrn Ausschnitt – unn wie der die Tätowierunge vun denne junge Kerl inschbiziert!
´s letscht, wie ich den Hannes getroffe hab, hot er mer verzehlt, er wär en Schriftsteller, Autor unn sogar emol Stadtschreiwer gewest.
Was sucht dann der do uff de Strooß anstatt dehäm vor dere troschtlose Taschtatur vun seim Compjuter ä Buch zu schreiwe?
Vor ennre halwe Stunn hab ich´n uff emme Stuhl vorm Strooßecafe gsäähne, ä Gips zwische de Zäh unn hot lauter Raachwolke genussvoll in die Luft gebloose. So ebbes macht mer doch net, so viel Kohledioxid in die Umwelt zu paffe, wu doch des Ozonloch immer größer werre dut.
Dann hot er korz die Aachelider gschlosse, dann sei Notizblöckl unn de Füllfedderhalter aus de Hosedasch gholt unn ebbes uffgschriwwe!
Ab unn zu hot er ach en Schluck Kaffee aus dere große Tass zu sich genumme.“
Wann ich mir des allerdings durch de Kopp gehe loss, kummen mir doch so Zweifl, ob der werklich so en fauler Sack is, wie ich vorhin gemäänt hab.
Jetzert geht er niwwer in de Bahnhof unn fahrt mit em Zuch hääm! – …unn dann? –
Dann setzt er sich an die Taschtatur vun seim Compjuter unn schreibt en 20-Zeiler vun dere schääne Stadt mit denne alte Haiser, dem gute Kaffee, dem wohlriechende Duwakduft, denne hibsche Fraue – unn warum? Ich wääßes! Er schreibt damit so en alter fauler Sack, wie ich, der wu schun Rente kriecht ebbes Schäänes zu lese hot – desweeche!“
Manche Autore hänn´s doch schwer,
erscht fahr´n se hie – kummen dann her,
hänn in de Welt sich rumzutreiwe
unn sollen dann noch ebbes schreiwe!
Ä Lesung hab ich ´s letscht geplant
zum 30. April.
Des hab ich viele Leit verzehlt,
´s kann kumme grad wer will!
De Maier Sepp hot zu mir gsaacht:
„Ich hab do ebbes vor,
mir üwen grad fer ä Konzert
in unserm Kerchechor!“
De Lina hab ich´s ach verzehlt,
doch die saacht: „Es is schade,
mei U´kraut wachst so furchtbar wild,
do muss ich in de Gaade!“
De Hannes treff ich uff de Strooß
bei emme Haufe Leit.
Der määnt: „Sei bitte mir net bös,
en Rentner hot kä Zeit!“
Die Lisbeth, die sunscht ganz allää,
deet der so ebbes gfalle?
„Ach wääscht, Heinz“, saacht se:,
„ich bin alt, mich störn die Leit do alle!“
Letschtendlich hab ich mir gedenkt:
´s is sicher jo net schää,
wann kääner uff die Lesung kummt,
dann les ich halt allää!“
Vun de Franzose, muss mer wisse,
die dun sich beim Begrüße kisse
unn ich finn des ach äfach gut,
wammer sich so begrüße dut!
Mer derf sei Freunde so beglücke,
ä Kussl uff de Backe drücke,
unn wann ä prallie Frauebruscht
sich an mich drickt, isch´s ach ä Luscht!
Wann so ä Fraa, die parfümiert
sich zum Begrüßungskuss net ziert,
riecht nooch Parfüm besond´rer Note
isch´s Schnuppere ach net verbote.
Ach frää ich mich als alter Mann,
dass ich so was erlewe kann!
Jedoch hab ich dobei Bedenke,
dut mer dir ach Bazille schenke?
Denn uff des Zeich kann mer mitnichte
beim beschte Wille gut verzichte!
Franzose tu seit langer Zeite
um die Begrießung ich beneide.
Blooß d´Eskimos tun´s annerscht treiwe,
tun d´ Nase als ananner reiwe!
„Mein liewer Mann, ich hätt en Wunsch:
Du kännscht in d´Stadt nei laafe.
Ich butz dehääm die Wohnung durch,
´s wär ebbes eizukaafe.
Do nemm den Eikaafszettl jetzt,
schenier dich norre nit,
siehscht was im Lade, wu dir gfallt,
dann bringscht des ach noch mit!“
Nooch ennre gschlachne ganze Stunn,
do steht er vor de Deer:
en ganzer Korb voll Lewensmittel
unn dodezu noch mehr:
Unn zwar ä hibschie, jungie Fraa,
wie aus em Ei gepellt
„ich hab gedenkt, ich nemm se mit,“
hot er sie vorgeschdellt.
„Was willscht du dann mit deere do?“
saacht sie, „die brauch mer nit!“
„Du hoscht doch gsaacht, wann dir was gfallt,
dann bringcht des ach noch mit“!
Hundert Mal dich zu umarmen
und einmal dabei geküsst,
möchte´ ich dich zum Neujahrstag,
weil das etwas Schönes ist!
Leider ist es mir nicht möglich,
weil ich jetzt nicht kommen kann.
Vielleicht kann er es für mich tun,
frag´ihn doch mal – deinen Mann!
Wie schade, dass de Herbscht jetzt kummt,
de Summer saacht: „adschee“!
En Pulli hot es ganz verdeckt,
dei schäänes Dekoltee!
Doch nooch em lange Winterschloof,
wu´s Dekoltee verdeckt,
werd´s vun de warme Sunnestrahle
schnell widder uffgeweckt!
Manchmol isch´s net leicht mitnichte
iwwer en Mensch ebbes zu dichte,
den mer eichentlich net kennt
unn der in de Welt rumrennt!
Ich fass mer äfach bissl Mut
unn meischtens geht des ach not gut!
Määnscht du, der Auguscht, der wär dumm
unn bringt uns blooß zum Lache,
der führt uns an de Naas erum
unn losst es manchmol krache?
Määnscht du, der Auguscht, der wär dumm,
deet in der Welt verzaache?
Nää – der losst uns fer korzie Zeit
´s Lewe besser ertraache!
Wääscht, so en Auguscht is nett dumm,
der bringt uns mit Geschick
im Zirkus, wann er uns vergnügt,
Kindheitserinnrung z´rick!
„Alter schaff dich mol doher,
muscht dann schunn widder dichte?
Selbscht als Rentner is als noch
ä annrie Ärwet zu verrichte!
Siehscht dann nett in unserm Gaade
´s Ukraut wuchert dort unn sprießt,
die Tomate, die hänn Dorscht
unn warten druff, dass mer se gießt!
Am Klääderschrank sinn Schrauwe locker,
unn ´s gheert de Hof gekehrt,
enn Troppe Leim fehlt unserm Hocker,
de Müllämer ghert ausgeleert!“
Eichentlich, do hot se recht,
dehääm is werklich viel zu mache,
denn mit de Zeit do gehn kaputt
glaabscht´s nett – so viele Sache.
Ich mach´s jo werklich liewend gern,
schaff die Ärwet still unn stumm,
doch es geht mer immer ebbes
laufend in meim Kopp erumm!
Beim Dichte, Denke, Iwwerleeche,
loss ich mich nett gern störe,
beim Bossle an de Werkbank nett
nett mol beim Strooßekehre!
Wer dappt dann do im Derfl rum?
Der grüßt mich immer wann ich kumm!
Hockt morgens schunn vergniecht vorm Lädl,
trinkt Kaffee unn liest´s Zeitungsbläätl!
Doch heit, do hab ich ihn getroffe,
er is de Buckl nuffgeloffe.
An seiner Hand zum Zeitvertreib,
fiehrt er ä wunnerhübsches Weib.
„Wer is dann des?“ hab ich gedenkt.
„Hot der sei Herz ihr grad verschenkt?“
Er sieht jo ganz pasabl aus.
Is der verliebt – mich beißt die Laus?
Drickt er se lieb, dut er sie kisse?
– Ich muss jo ach net alles wisse –
En Dichter in de Himmel hewe,
unn zwar mit viel Bedacht,
verdient hot er´s, weil sicher er
schääne Gedichte macht.
Beim Dichter in de Himmel hewe,
hab ich mich druff besunne,
dass es vielleicht doch besser wär,
er bleibt noch bissl hunne!
Uff unsrer Welt, wie ich se kenn,
gibt’s Leit, wu was zu motze hänn.
Geht irgendwu mol ebbes schief,
schreiwen die glei en Leserbrief,
denn Ärger gibt’s oft riesegroß
unn iwwerall is ebbes los.
Mer macht sich Luft dann bei dem Schreiwe,
fangt langsam a ganz ruhig zu bleiwe.
Am End is mer ganz prima druff,
schlacht daachelang die Zeitung uff.
Den Leserbrief, den mer do gschriwwe,
is in de Schublaad blooß gebliwwe
vum Redaktör der Daacheszeidung
´s war ganz umsunscht die Vorbereitung.
Leit, die wu schreiwen so fer Bosse,
hänn wengschdens Dampf mol abgelosse!
„Damit ´s Produkt net werd so deier,
schenken mer dir die Mehrwertsteuer!“
So ähnlich hääßt´s in der Reklame
unn drunner steht de Firmename.
Hoscht du´s Finanzamt dann betrooche
unn ach die Steuer hinnerzooche,
wann des Produkt, wu du bestellt?
Dofor zahlscht dann wennicher Geld?
Kriegscht vielleich noch ä schlecht Gewisse,
falls du´s Finanzamt hättscht beschisse?
Odder du denkscht uff dere Welt:
„der Staat hätt´jo genüchend Geld!“
Unn so wie mer des alsmol wisse,
werd´s Geld doch´s Fenschder naus geschmisse!
So was is Aachewischerei,
der Kunde fräät sich wohl debei
obwohl mer ihn debei verkohlt,
ä Blum seim Backe uffgemolt!
Vun der Reklame hab ich´s satt:
„Gebt ihm doch äfach mehr Rabatt
in Höh vun dere Mehrwertschdeier,
dann werd der Eikaaf net so deier!
Er wääß: „´s Finanzamt net zu stroofe“
unn kann denooch viel besser schloofe!
´s is Summerzeit unn schwül dezu
ich guck so manche Fraue zu,
die leicht bekleid´t unn u´scheniert
zeichen, dass se tätowiert!
Ennie hot sich korz entschlosse
ä schäänie Blum steche zu losse.
Im tiefe Ausschnitt uff ihrm Rücke
is Filigranes zu erblicke
bei enre hübsche Kreatur
mit ennre zierliche Figur!
Ä annrie hot sich zugetraut
ä ganz Gesicht uff ihrer Haut.
Guck mol, dort zeicht uff ihrer Bruscht
ä Fraa – ausgefallnie Lewensluscht.
Am Buckl sieht mer als debei
ä wunnerschäänes Hirschgeweih.
An so em Summerdaach, em hääße,
do brauchscht du gar kä Buch zu lese.
Betrachtescht du so manchen Leib,
is des en schääner Zeitvertreib.
Blooß manchmol hot ä Blus versteckt,
was sunscht noch so dehinner steckt!
So Zeich ob vorne, seitlich, hinne
is ach bei Mannnsleit als zu finne!
Wan d´Schtrooß kehrscht, triffscht du jedermann
ob Mann, Kind odder Fraa.
Selbscht die, wu mer net leide kann,
die sieht mer leider aa.
Die ääne winken dir blooß zu,
die annre halten a´,
gar mancher losst dir schää dei Ruh,
än ann´rer hupt: „trara“!
Grüßt mer: „Grüß Gott, gut´n Dach, hallo!“